De bal misslaan

Ieder mens heeft een sterke drang de wereld om zich heen te begrijpen. Bijvoorbeeld: FC Twente speelt kut in de Europa-League, want hun trainer vindt het een onbelangrijk evenement. Schakers doen graag mee aan het Cultural Village-Schaaktoernooi, omdat je daar zonder te spelen een paar leuke scores voor jezelf in kunt vullen. Michael Schumachers rentree in de formule 1 is geflopt, omdat Mercedes ieder jaar middelmatige bolides bouwt. Het doel van deze generalisaties is om de enge toekomst enigszins te voorspellen: het is immers fijn als niet alles als een volslagen verrassing komt. Toch kun je ook dan de plank, nee de bal, flink misslaan.

 

Miljoenen TV-kijkers en 65.000 toeschouwers in het stadion zagen hoe Ajax op 18 september van dit jaar een puntje leek te veroveren tegen Boroussia Dortmount. Een stuntje leek in de maak, want het punt was niet eens zo onverdiend, gezien het spel van Ajax eerder in de wedstrijd. Des te zuurder was dat de Duitse kampioen vlak voor tijd toch de winnende treffer maakte. Zo stonden de pubers van Ajax toch met lege handen na het openingsduel in de Champions' Leag. De zworen bloedwraak in de ArenA, om in ieder geval het onderlinge duel gelijk te trekken - geen onbelangrijk gegeven in de strijd om de tweede of derde plek in de poule.

 

Ook ik had Boroussia niet erg hoog zitten. In de poule van Ajax stak er één ploeg met kop en schouders bovenuit: Real Madrid, de beste ploeg ter wereld - op enige afstand gevolgd door Barcelona en dan een hele tijd niks. Na de ondergang van het Engelse voetbal is de Spaanse competitie veruit de sterkste van Europa. Dat bewees Manchester City wel, de kampioen van Engeland, dat er in het duel tegen Madrid totaal niet aan te pas kwam, al suggereerde de 3-2-eindstand anders. Van de Duitse competitie ken ik eigenlijk alleen Bayern München. Tegen de andere Duitse ploegen hebben de Nederlandse clubs bovendien een prima track-record, dus was er voor mij geen reden om heel erg onder de indruk te zijn van de voetbalcompetitie van onze Oosterburen.

 

De rest van de Champions' Leag wees anders uit. Zo verloor Barcelona van de gedoodverfde Schotse kampioen Celtic. En Real Madrid werd in het onderlinge duel geklopt door Dortmount, maar niet voordat ze Ajax op eigen veld hadden gekleineerd. Het contrast tussen die wedstrijden kon niet groter. Toch begon Ajax nog vol goede moed aan het duel tegen de Duitsers: ze hadden het lamlendige Manchester City in de duels daarvoor de oren gewassen en plaatsing voor de knock-outfase van de Champions' Leag was zelfs nog mogelijk als ze van Dortmount en Real Madrid zouden winnen.

 

Ajax-spelers druipen af na weer een 4-1-nederlaag in de Champions' Leag. Foto: nu.nl.

 

Het liep even anders dan gedacht: op een Louis van Gaal-achtige wijze was de ploeg tegen opnieuw een zware thuisnederlaag aangelopen, die door de eretreffer van Hoesen in de slotfase een beetje dragelijk werd gemaakt. Ajax had twee keer zo vaak als Dortmount de bal, maar ze deden er vier keer zo weinig mee. Het is hard maar waar: iedere ploeg die een beetje kan voetballen, neemt de drie punten zonder problemen mee uit de ArenA. Ajax kan redelijk voetballen, maar juist de dingen waar het om draait, scoren en verdedigen, kunnen ze totaal niet. Nog steeds niet.

 

Met weemoed verlangen de Ajax-supporters naar de tijd onder Van Gaal, toen ze nog de Champions' Leag wonnen. Toen iedereen bang voor Ajax was. Toen de club nog geen beursgenoteerd bedrijf was. Ondertussen gaat het alsmaar slechter met Ajax, de hand van Cruijff wordt steeds beter zichtbaar. Nog altijd wordt Ajax geleid door romantici, die nog leven in de tijd dat de Eredivisie niet veel meer was dan potjes campingvoetbal en je doorgaans met 9-4 won. De tijd dat een verdedigende miskleun nog werd gecompenseerd door een verdedigende miskleun van de tegenstander. Die tijd is voorbij. Maar Ajax gaat niet met zijn tijd mee, dus zullen ze in de toekomst nog veel onnodige tegentreffers moeten incasseren.

 

Het is de vraag of Frank de Boer zijn langste tijd niet heeft gehad: na Ronald Kuhmann heeft geen enkele trainer het langer dan twee jaar bij de club uitgehouden. De Boer is sinds december 2010 de trainer en onder zijn leiding heeft de club voor het eerst in lange tijd weer landstitels behaald. Maar is het medicijn uitgewerkt? Feit is dat Ajax er dit jaar zowel binnens- als buitenshuis niet veel van bakt en daar is de naïeve Cruijffiaanse spelopvatting debet aan. Ajax had het spel niet hoeven te maken tegen Borussia, want de Duitsers wilden ook dolgraag winnen om aan kop te blijven in de poule - ze waren er voor het gemak van uitgegaan dat Real Madrid zou winnen van City. In plaats daarvan liep Ajax voor de zoveelste keer in het mes.

Toch was De Boer na afloop opvallend mild over zijn spelers, tenminste, als je het vergelijkt met hoe hij reageerde na de gewonnen wedstrijd tegen Manchester Unighted of het tegendoelpunt van NEC bij een 4-0-voorsprong. Dat was psychologisch misschien wel slim, maar didactisch niet. Zo leert Ajax nooit verdedigen. Het zou goed zijn als De Boer de spelers de komende dagen strafregels laat schrijven, of voor een straftraining laat opdraven. Eventueel kan hij hun loon inhouden om de toeschouwers in de ArenA schadeloos te stellen.

Maar goed, misschien wint Ajax op de dag voor Sinterklaas wel van Real Madrid en blijkt dat ik, net als in mijn beschouwingen over Boroussia Dortmount, de bal overtuigend heb misgeslagen. Dat heeft soms ook zo zijn charmes.